آرتروز لگن یا استئوآرتریت لگن (Hip Osteoarthritis) نوعی بیماری مفصلی است که به دلیل تخریب تدریجی غضروف مفصل لگن ایجاد می‌شود. این بیماری یکی از شایع‌ترین علل درد و محدودیت حرکت در ناحیه لگن است و عمدتاً افراد بالای 50 سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما می‌تواند در افراد جوان‌تر نیز رخ دهد.
علل آرتروز لگن
آرتروز لگن ممکن است به دلایل مختلفی ایجاد شود، از جمله:
سن:
افزایش سن یکی از مهم‌ترین عوامل خطر برای ابتلا به آرتروز لگن است.
ژنتیک:
وجود سابقه خانوادگی ابتلا به آرتروز می‌تواند احتمال بروز این بیماری را افزایش دهد.
آسیب‌ها و صدمات:
شکستگی‌ها، دررفتگی یا آسیب‌های مفصل لگن می‌توانند روند تخریب غضروف را تسریع کنند.
چاقی:
وزن زیاد فشار بیشتری بر مفصل لگن وارد می‌کند و احتمال تخریب غضروف را افزایش می‌دهد.
فعالیت‌های تکراری:
ورزش‌ها یا شغل‌هایی که نیاز به حرکت مکرر مفصل لگن دارند، می‌توانند خطر آرتروز را افزایش دهند.
بیماری‌های مرتبط:
بیماری‌هایی مانند روماتیسم مفصلی یا اختلالات مادرزادی مفصل لگن نیز ممکن است در ایجاد آرتروز نقش داشته باشند.
علائم آرتروز لگن
درد:
درد در ناحیه لگن، کشاله ران، یا ران که ممکن است به زانو انتشار یابد.
درد معمولاً پس از فعالیت یا در پایان روز بدتر می‌شود.
خشکی مفصل:
سختی در حرکت مفصل لگن، به‌ویژه پس از بیدار شدن از خواب یا نشستن طولانی‌مدت.
کاهش دامنه حرکتی:
دشواری در انجام فعالیت‌هایی مانند خم شدن، نشستن یا بلند شدن از صندلی.
صدای کلیک یا تق‌تق در مفصل:
صدایی که هنگام حرکت مفصل شنیده می‌شود.
ضعف عضلانی:
ضعف یا کاهش قدرت عضلات اطراف لگن.
تشخیص آرتروز لگن
برای تشخیص آرتروز لگن، پزشک از روش‌های زیر استفاده می‌کند:
معاینه فیزیکی:
بررسی دامنه حرکتی مفصل لگن و ارزیابی نقاط دردناک.
تصویربرداری:
عکس‌برداری با اشعه ایکس: برای مشاهده کاهش فضای مفصلی و زوائد استخوانی.
MRI: برای بررسی دقیق‌تر وضعیت غضروف و بافت‌های نرم.
آزمایش خون:
برای رد کردن سایر بیماری‌ها مانند روماتیسم مفصلی.
روش‌های درمان آرتروز لگن
1. درمان‌های غیر جراحی
داروها:
داروهای مسکن مانند استامینوفن یا ایبوپروفن.
داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs).
فیزیوتراپی:
تمرین‌های تقویتی و کششی برای بهبود قدرت عضلات و افزایش انعطاف‌پذیری.
کاهش وزن:
کاهش وزن می‌تواند فشار روی مفصل لگن را کاهش دهد.
تزریق‌ها:
تزریق کورتیکواستروئید برای کاهش التهاب.
تزریق اسید هیالورونیک برای بهبود روان‌کاری مفصل.
ابزارهای کمکی:
استفاده از عصا یا واکر برای کاهش فشار روی لگن.
2. درمان‌های جراحی
در موارد شدید که درمان‌های غیر جراحی مؤثر نیستند، پزشک ممکن است جراحی را توصیه کند:
تعویض مفصل لگن:
جایگزینی مفصل آسیب‌دیده با یک پروتز مصنوعی.
استئوتومی لگن:
تغییر شکل استخوان لگن برای کاهش فشار روی مفصل.
پیشگیری از آرتروز لگن
حفظ وزن سالم:
جلوگیری از اضافه‌وزن می‌تواند خطر بروز آرتروز را کاهش دهد.
فعالیت بدنی منظم:
ورزش‌هایی مانند پیاده‌روی، شنا و یوگا به تقویت عضلات و حفظ سلامت مفاصل کمک می‌کنند.
اجتناب از آسیب‌ها:
مراقبت از مفصل لگن در فعالیت‌های ورزشی یا کاری برای جلوگیری از آسیب‌های تکراری ضروری است.
کلام آخر
آرتروز لگن یک بیماری مزمن است که می‌تواند تأثیر قابل‌توجهی بر کیفیت زندگی فرد داشته باشد. با این حال، تشخیص زودهنگام و شروع درمان مناسب می‌تواند به مدیریت علائم و کاهش پیشرفت بیماری کمک کند. اگر علائم مشکوکی دارید، بهتر است هرچه زودتر به پزشک مراجعه کنید.
